Νικόλ Λειβαδάρη
Το μεγάλο βήμα προς τη συμφωνία ή τη ρήξη ζυγίζει μέσα στα επόμενα 24ωρα ο Αλέξης Τσίπρας, μετά το καθαρό «όχι» στις εμπρηστικές προτάσεις των πιστωτών και την ηχηρή μεν, συμβολική δε, μετάθεση της πληρωμής της δόσης προς το ΔΝΤ.
Με τις δύο αυτές κινήσεις ο πρωθυπουργός έστειλε σαφές μήνυμα προς εταίρους και δανειστές ότι και η ρήξη αποτελεί πλέον υπαρκτή επιλογή – ταυτόχρονα, όμως, φρόντισε να αφήσει ανοιχτούς και τους διαύλους της συμφωνίας: Μετά τα 70 λεπτά της νέας, νυχτερινής τηλεδιάσκεψης με Μέρκελ και Ολάντ το μήνυμα που εξέπεμψε το Μαξίμου ήταν, και πάλι, εκείνο της «αισιοδοξίας για αμοιβαία επωφελή συμφωνία», ενώ, πολύ προσεκτικά, η κυβέρνηση επέλεξε να μην απορρίψει το σύνολο της πρότασης των πιστωτών αλλά τις «ακραίες θέσεις της».
«Η πρόταση που παρουσιάστηκε από τους θεσμούς περιέχει ακραίες θέσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την ελληνική κυβέρνηση», ανέφεραν αργά το βράδυ πηγές του Μαξίμου, ενώ την ίδια ώρα κοινοτικοί κύκλοι από τις Βρυξέλλες ανέφεραν ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ επεξεργάζεται νέο συμβιβαστικό σχέδιο. Κατά τους ίδιους κύκλους, είναι πολύ πιθανό τη Δευτέρα να υπάρξει νέα μίνι σύνοδος κορυφής των «πέντε» – Μέρκελ, Ολάντ, Λαγκάρντ, Ντράγκι, Γιούνκερ – ενώ, ακόμη και μέσα στο Σαββατοκύριακο δεν αποκλείεται και δεύτερη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον πρόεδρο Κομισιόν και τον επικεφαλής του Εurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ.
Η υπέρβαση, ωστόσο, και η λύση μόνον εύκολη δεν δείχνει. Η αφετηρία από την οποία ξεκινούν οι πιστωτές συνιστά, ουσιαστικά, νέο βαρύ Μνημόνιο, ενώ ακόμη και το πιο ήπιο ελληνικό σχέδιο των 47 σελίδων περιλαμβάνει μέτρα 1,9 δις ευρώ που – κυρίως στο φορολογικό μέτωπο – δείχνουν οριακά ανεκτά όχι μόνον από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από την κοινωνία.
Οι σκληρές θέσεις της πρότασης των πιστωτών αιφνιδίασαν, άλλωστε, ακόμη και τα ίδια τα μέλη της διαπραγματευτικής ομάδας, με τον ίδιο τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο να δηλώνει «σοκαρισμένος». Πηγές του Μαξίμου τόνιζαν χαρακτηριστικά ότι στο σχέδιο των δανειστών «υπάρχουν «προτάσεις που δεν ανταποκρίνονται καν στις αλλαγές που είχαν αποδεχθεί στο Brussels Group» – η κυβέρνηση, ωστόσο, επιλέγει να αντεπιτεθεί δια του ρεαλισμού και της ψυχραιμίας.
Δείτε στο tvxs.gr τη σύγκριση των δυο σχεδίων
Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το μείζον ζητούμενο τις επόμενες ώρες και ημέρες είναι να υπάρξει υπαναχώρηση των πιστωτών στο θέμα της μείωσης των συντάξεων, ενώ το Μαξίμου ξεκαθαρίζει ήδη προς πάσα κατεύθυνση πως δεν πρόκειται να υπογράψει συμφωνία «που δεν θα περιλαμβάνει λύση για το χρέος».
«Δεν έχει κανένα νόημα να υπογράψουμε έστω κι ένα επώδυνο μέτρο εάν δεν υπάρχει πρόβλεψη για ελάφρυνση του χρέους. Χωρίς λύση για το χρέος σε λίγους μήνες θα βρεθούμε μπροστά στα ίδια αδιέξοδα, ακόμη κι αν… καταργήσουμε εντελώς μισθούς και συντάξεις», τόνιζε χαρακτηριστικά στέλεχος που μετέχει στις διαπραγματεύσεις. Ως περαιτέρω βασικοί άξονες για την όποια συμφωνία τίθενται τα χαμηλά πλεονάσματα – στα οποία ήδη υπάρχει σύγκλιση -, η ύπαρξη προγράμματος επενδύσεων και, βεβαίως, οι «κόκκινες γραμμές» μισθών και συντάξεων.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ότι για κάθε «έκπτωση» στις μνημονιακές απαιτήσεις, η Αθήνα θα πρέπει να παρουσιάσει κοστολογημένα ισοδύναμα μέτρα. Οι πιστωτές, δε, δείχνουν έτοιμοι να επιστρατεύσουν και το «όπλο» της νέας παράτασης στο μαρτύριο της σταγόνας – ήτοι, να προχωρήσουν σε νέα παράταση του «ισχύοντος προγράμματος» και μετά το τέλος Ιουνίου όπως μετέδιδε αργά χθες το Reuters, οδηγώντας σε νέο κύκλο αβεβαιότητας και στασιμότητας.
Σ’ αυτό το σκηνικό, και με το κλίμα να επιβαρύνεται από τον πόλεμο διαρροών και το όργιο φημολογίας, ο Αλέξης Τσίπρας αναμένεται να δώσει πρόγευση προθέσεων στην αποψινή προ ημερησίας διάταξης συζήτησης στη Βουλή. Ο πρωθυπουργός θα πετάξει μεν το γάντι στην αντιπολίτευση καλώντας τη να πει καθαρό «ναι» ή καθαρό «όχι» στη συμφωνία που προτείνουν οι θεσμοί, ταυτόχρονα όμως θα κληθεί να δώσει και στίγμα της δικής του απάντησης στο μεγάλο δίλημμα των επόμενων ημερών.
Θα είναι μια απάντηση εξαιρετικά δύσκολη, με δεδομένο το σκληρό παρασκήνιο, τη διγλωσσία και τις διαφωνίες μεταξύ των πιστωτών, αλλά και το εμπόριο φόβου που ήδη κορυφώνεται…
ΠΗΓΗ http://tvxs.gr/news/ellada/megalo-dilimma-toy-aleksi-tsipra-symfonia-i-riksi
PROJECT ANTISYSTEM 
Η κατάσταση εξελίσσεται σε κλαυσίγελο. Η κυβέρνηση που θα έδιωχνε τους «τοκογλύφους» και δεν ήθελε άλλες δόσεις και δάνεια, εκλιπαρεί για δανεικά γιατί της τελείωσαν τα λεφτά. Αυτοί που θα επανέφεραν μισθούς και συντάξεις στο 2009 «με ένα νόμο ένα άρθρο», προσθέτουν τώρα τα δικά τους νέα μέτρα λιτότητας. Αλλά «ήπιας». Και ο σοφός λαός που ψήφισε αυτή την κυβέρνηση για να σκίσει τα μνημόνια και να ’ναι μέρα μεσημέρι, τώρα με 80% πλειοψηφία τής ζητάει να υπογράψει γιατί χανόμαστε. Η χώρα ό,τι να ’ναι.
Όταν ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών κάνει δηλώσεις, μιλάει κάπως έτσι: «Η τρόικα είναι προσωρινή» λέει, «δεν θέλουμε να γίνουμε βάρος περισσότερο διάστημα». Δεν είναι να απορείς γιατί η Κύπρος μπήκε και τελειώνει με τα μνημόνια, βγαίνει χωρίς δράματα, γρήγορα και αποτελεσματικά. Δίπλα μας, ίδιος λαός και συγχρόνως τελείως διαφορετικός, δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Από τη μία η αληθινή αξιοπρέπεια, δεν θέλουμε να γίνουμε βάρος περισσότερο, θα κάνουμε γρήγορα, ό,τι χρειάζεται για να μη ζητάμε από κανέναν. Κι από την άλλη η «αξιοπρέπεια» με το ένα χέρι γροθιά και το άλλο ζητιανιά, αποφασίζουμε ότι τόσα χρειαζόμαστε και είσαστε υποχρεωμένοι να μας τα δανείζετε και μετά να τα διαγράφετε γιατί είσαστε τοκογλύφοι. Γιατί; Γιατί έτσι ψηφίσαμε.
Δεν παίζεται πια άλλο αυτή η ατμόσφαιρα, έχει δηλητηριάσει κάθε ικμάδα της κοινωνίας. Όσο αυτή η «Ελλάδα» εξακολουθεί να είναι πλειοψηφική στην κοινωνία, στο δημόσιο διάλογο, την πολιτική σκηνή, δεν υπάρχει καμία ελπίδα διεξόδου. Θα πιούμε το ποτήρι μέχρι το τέλος. Όσα γίνονται αυτό τον καιρό είναι όλα γνωστά. Έχουν προειπωθεί, είμαστε προειδοποιημένοι. Απλώς δεν θέλαμε να ακούσουμε.
Τώρα πληρώνουμε το λογαριασμό. Το οικονομικό μοντέλο αυτό δεν σώζεται. Όλες οι προσπάθειες, όλου του παλιού πολιτικού συστήματος, αποδεικνύονται μάταιες. Γιατί μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση μιλάει για νέα μνημόνια, για νέα μέτρα; Γιατί, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα το 2014, ξαναγυρίσαμε πάλι εκεί απ’ όπου νομίσαμε ότι είχαμε ξεφύγει. Νέα ύφεση στην οικονομία, νέα ελλείμματα, το μισό 2015 χάθηκε ήδη. Οι επαγγελματικές ενώσεις χτυπάνε το καμπανάκι για νέα λουκέτα και απολύσεις, ο τουρισμός χάνει την περσινή φόρα και αντιμετωπίζει πάλι προβλήματα. Το νέο δημοσιονομικό κενό χρειάζεται νέα μέτρα για να καλυφθεί. Όταν ο υπουργός Οικονομικών λέει «η επιμονή των δανειστών στη λιτότητα» εννοεί ότι η κυβέρνησή του δημιουργεί νέα ελλείμματα και, αφού πια δεν μας δανείζει κανείς, θα καλυφθούν με νέους φόρους.
Δεν μας επιβάλλει φυσικά κανείς τίποτα, «δεν μιλήσαμε εμείς για αυξήσεις ΦΠΑ» λένε οι «θεσμοί». Έτσι όμως παίζεται το κόλπο 5 χρόνια τώρα, έτσι το έπαιζαν οι προηγούμενοι έτσι το παίζουν κι αυτοί. Δημιουργούν ελλείμματα γιατί αρνούνται να αλλάξουν το μαγαζί τους, δηλαδή το δημόσιο τομέα. Έπειτα κατηγορούν τους ξένους πως ζητάνε μειώσεις των συντάξεων, πως θέλουν μισθούς 700 ευρώ στους δημοσίους υπάλληλους. Αντιστέκονται ηρωικά με κόκκινες γραμμές. Και εντέλει βάζουν απλώς φόρους ως ισοδύναμα. Αυξήσεις στον ΦΠΑ, φόρος στις τραπεζικές συναλλαγές στα ΑΤΜ, φόροι στις καταθέσεις, φόρος στα αυτοκίνητα.
Πέντε χρόνια ο κόσμος νομίζει ότι παίρνουμε μέτρα για «να πληρώσουμε τους τοκογλύφους», όχι για να έχει τηλεοπτικά κανάλια η Βουλή και «μαγαζί» του τη ΔΕΗ ο εκάστοτε Λαφαζάνης. Ψάχνουμε λεφτά για συνταξιούχους 55 ετών, όχι για ανέργους και ανασφάλιστους. Όλα τα παιχνίδια με τον ΦΠΑ, όλες οι ιδέες που πέφτουν κάθε μέρα στο τραπέζι, κρύβουν πάλι φόρους. Που θα αναπληρώσουν τα χαμένα για 4 μήνες απραξίας. Και τις νέες 36.000 ευρώ το χρόνο για διόδια στους βουλευτές της επαρχίας. Λεφτά υπάρχουν πάντα για ένα ακόμα μικρό tip στο σύστημα.
Τα πράγματα είχαν ήδη φανεί από το τελευταίο τρίμηνο του 2014. Μόλις άρχισαν τα επιδόματα στους ένστολους, οι δικαστικές αποφάσεις για αυξήσεις σε συντάξεις και η πολιτική αβεβαιότητα, η δειλή ανάπτυξη φρέναρε. Μόλις ήρθαν στα πράγματα οι ακραιφνείς υπερασπιστές του κρατισμού, η οπισθοφυλακή της μεταπολίτευσης, η μικρή ανάπτυξη γύρισε αμέσως σε ύφεση, τα λιγοστά πλεονάσματα μετατράπηκαν σε ελλείμματα. Αποτέλεσμα; Αδιέξοδο, πάλι μέτρα, πάλι νέο μνημόνιο. Τώρα δεν μπορεί πια κανείς να κλείνει τα μάτια μπρος στην αλήθεια. Εμείς ζητάμε μνημόνιο, οι άλλοι θέλουν να τελειώσει το μνημόνιο. Εμείς θέλουμε κι άλλα λεφτά, οι άλλοι θέλουν να σταματήσουν να δίνουν. Έγινε πια φανερό αυτό, τώρα που όλοι, και οι «αντιμνημονιακοί», προσπαθούν να επιτύχουν μια «συμφωνία»;
Αυτό που οφείλουμε να καταλάβουμε είναι ότι όσα τραβάμε τόσα χρόνια δεν είναι αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Όχι συνέπεια του μνημονίου, όπως μας λέει η προπαγάνδα, αλλά ούτε καν συνέπεια της χρεοκοπίας. Είναι συνέπεια της διαχείρισης της χρεοκοπίας. Αυτή η εγκληματική διαχείριση είναι η αιτία της μισής τουλάχιστον ύφεσης. Απόδειξη ότι, ενώ μειώσαμε τα ελλείμματα και φτάσαμε σε πλεονάσματα, ξαναγυρίσαμε το 2015 πάλι σε πρόβλημα. Το παλιό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο και το παλιό οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να ξαναπάρει μπρος, χρειάζεται ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό σοκ.
Ούτε αυτή η κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει το σύστημα, ο ρόλος της άλλωστε ήταν να το προστατεύσει, να αποτελέσει την οπισθοφυλακή του. Το μέλλον περιλαμβάνει μόνο άσχημα σενάρια. Είτε εντός των προσεχών ημερών θα μπούμε σε μια περιδίνηση που μπορεί να μας οδηγήσει σε τριτοκοσμικές καταστάσεις είτε, το πιθανότερο, η Ευρώπη θα βρει μια φόρμουλα που θα μας κρατάει απλώς στη ζωή. Χωρίς μεταρρυθμίσεις και αλλαγές γιατί η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να τις κάνει, ίσως με μικρές εκταμιεύσεις ίσα-ίσα για να μη δημιουργηθεί πιστωτικό γεγονός. Και θα μας αφήσουν στη μιζέρια μας, να αυξάνουμε το ΦΠΑ, να προσθέτουμε φόρους, για να συντηρούμε το ξοφλημένο οικονομικό μοντέλο και τους κομματικούς πελάτες. Να μας αφαιρέσουν δηλαδή το άλλοθι ότι όλα αυτά συμβαίνουν για το χρέος και να μας αφήσουν μόνους μας να προσαρμόσουμε το καταναλωτικό μας επίπεδο στις παραγωγικές μας δυνατότητες. Μέχρι τελικής φτώχειας και εξάντλησης καταθέσεων. Μπας και καταλάβουμε επιτέλους το πρόβλημα.
Είναι προτιμότερη λύση η μιζέρια από την ξαφνική καταστροφή, αλλά δεν είναι μέλλον για τη χώρα. Ισοδυναμεί με άρνηση πραγματικότητας και επιλογή παρακμής. Δυστυχώς, παρά τα όσα λέμε για τις τεράστιες ευθύνες του πολιτικού συστήματος, η επιλογή και της κοινωνίας είναι ακόμα η ίδια, να μην αλλάξει.