Η δημοκρατία και ο καπιταλισμός αποτελούν πλέον παρελθόν, έχοντας αντικατασταθεί από τα υπερμεγέθη μονοπώλια, τα οποία επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες στην Πολιτική και στους Πολίτες, σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη.
Είμαστε σίγουροι ότι, σε σχέση με την Ελλάδα, κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά – γεγονός που συμπεραίνουμε από την καθυστέρηση της έκθεσης του ΔΝΤ, από την αποχώρηση του γενικού γραμματέα εσόδων, από το κλείσιμο του Κοινοβουλίου, από τη μελέτη της Κομισιόν , από τις προτάσεις της , καθώς επίσης από την αλλαγή της στάσης της κυβέρνησης απέναντι στην Τρόικα – η οποία διακρίνεται από μία σχετική άρνηση και επιθετικότητα.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε εδώ, μετά από τέσσερα χρόνια συνεχών λαθών, να έχουμε πράγματι τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής των μέτρων που επιβάλλονται στη χώρα μας – ότι μπορούμε δηλαδή να αρνηθούμε κάποια από αυτά ή να δρομολογήσουμε ορισμένα άλλα εναλλακτικά, τα οποία θα διασφαλίζουν την επιστροφή της πατρίδας μας στην ανάπτυξη.
Εν τούτοις, υπάρχουν πολύ μεγάλες αμφιβολίες – ενώ η πιθανότητα να οδηγηθούμε στο δρόμο της Αργεντινής, η οποία αφού λεηλατήθηκε και καταστράφηκε από το ΔΝΤ, τελικά χρεοκόπησε και το έδιωξε, δεν είναι καθόλου αμελητέα. Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να αναλύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις πραγματικές, ρεαλιστικές επιλογές μας, αποφεύγοντας το λαϊκισμό, τον ηρωισμό και την ουτοπία – όπως, για παράδειγμα, το ότι μπορούμε να απαιτήσουμε μία επόμενη, μεγάλη διαγραφή του δημοσίου χρέους, εκβιάζοντας την ΕΕ με την αποχώρηση μας.
Φυσικά, εάν θέλουμε να αποφύγουμε την «τύχη» της Κύπρου ή ακόμη μεγαλύτερα δεινά – γνωρίζοντας ότι, σε καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν υπήρξε διαγραφή χρέους, όπως συνέβη στην Ελλάδα, με την υπογραφή δυστυχώς του εγκληματικού PSI . Οι αντιδράσεις δε των πολιτικών δυνάμεων της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας στα μέτρα που τους επιβλήθηκαν, ήταν σχεδόν ανύπαρκτες – παρά τις διαδηλώσεις ή τις διαμαρτυρίες των Πολιτών τους.
Ανεξάρτητα τώρα από τις υποψίες και τους φόβους μας, θεωρούμε σκόπιμη μία ακόμη αναφορά στις «φαντασιώσεις» των αμερικανών πολιτών, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι ότι, έχουν τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής – παρά το ότι γνωρίζουν πως στις Η.Π.Α. κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
Ειδικότερα, πιστεύουν ακόμη πως η χώρα τους λειτουργεί δημοκρατικά, ενώ παραμένει αναλλοίωτο το αμερικανικό όνειρο – παρά το ότι διαπιστώνουν παντού μία τεράστια εισοδηματική ανισότητα, την αυξανόμενη συγκέντρωση της δύναμης και του πλούτου σε ελάχιστους , μία μεγάλη πτώση της οικονομίας , την απίστευτη χειραγώγηση των στατιστικών, του χρυσού και των χρηματιστηρίων , τη διαφθορά των πολιτικών με τη μέθοδο των δωρεών, την έλλειψη θέσεων εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς, την έκρηξη του πληθυσμού των φυλακών, το αυξημένο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης, την κλιμάκωση του χρέους των σπουδαστών κοκ.
Η αιτία είναι προφανώς οι επιτυχημένες προσπάθειες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, από τις οποίες φαίνεται πως οι αμερικανοί έχουν πεισθεί ότι το σύστημα λειτουργεί, πως το αμερικανικό όνειρο είναι μία πραγματικότητα, ενώ η δημοκρατία τους είναι πράγματι δημοκρατική.
Εν τούτοις, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η συσσώρευση πλούτου και δύναμης στα χέρια μίας μικρής ελίτ είναι τεράστια – αρκεί να διαπιστώσει κανείς πως οι 37 «πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν τράπεζες» που υπήρχαν το 1995, έχουν συγχωνευθεί σε μόλις 5 τέρατα (Citigroup, JP Morgan Chase, Bank of America, Wells Fargo και Goldman Sachs).
Στον τομέα δε της γεωργίας το κτήνος των μεταλλαγμένων, των γενετικά τροποποιημένων προϊόντων δηλαδή, η Monsanto, ελέγχει μόνη της το 85% του συνόλου της καλλιέργειας καλαμποκιού και σόγιας – ενώ τέσσερις μόλις εταιρείες ελέγχουν το 83% της αγοράς βοείου κρέατος, το 66% της αγοράς χοιρινού και το 58% της αγοράς κοτόπουλων.
Επομένως, ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς έχει πεθάνει, ο ανταγωνισμός έχει μηδενιστεί, ενώ τα ολιγοπώλια κυριαρχούν – οπότε η οποιαδήποτε εντύπωση ελεύθερης επιλογής είναι εντελώς ουτοπική.
Όσον αφορά τώρα τα ΜΜΕ, από τις 50 εταιρείες που ενημέρωναν την κοινή γνώμη το 1983, έχουν απομείνει πλέον μόλις 6 – οι οποίες ελέγχουν πάνω από το 90% του συνόλου της αγοράς. Προφανώς λοιπόν και εδώ δεν είναι ελεύθερη η επιλογή ενός από τα 30 κανάλια που διαθέτει, για παράδειγμα, η News Corporation.
Περαιτέρω, η ενοποίηση των εταιρειών έχει προκαλέσει τη ραγδαία αύξηση των αμοιβών των ανώτερων στελεχών τους, εις βάρος των υπολοίπων εργαζομένων – υψηλότερη σε ποσοστό περίπου 1000% από το 1950. Αυτό συμβαίνει σε μία εποχή, όπου η παραγωγικότητα των εργαζομένων έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό – οπότε θα έπρεπε να συνοδεύεται από ανάλογη αύξηση των αμοιβών.
Η αύξηση της παραγωγικότητας (σκούρο μπλέ) και η μισθολογική εξέλιξη
Η εξέλιξη αυτή έχει επιταχυνθεί μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, λόγω της πολιτικής της Fed (ποσοτική χαλάρωση κλπ.) – με τα αποτελέσματα που φαίνονται στο γράφημα που ακολουθεί.
Η κατανομή του πλούτου – πραγματική κατάσταση, εκτίμηση, ιδανική κατανομή (actual, estimated, ideal)
Συνεχίζοντας, ο μοναδικός τρόπος για να χάσει μέρος της δύναμης ή του πλούτου της η ελίτ, είναι ο ανταγωνισμός – οπότε, όλες της οι προσπάθειες επικεντρώνονται στην καταπολέμηση του. Την ίδια στιγμή βέβαια προσπαθεί να πείσει τις μάζες ότι, ζουν σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, με ελεύθερες επιλογές, στο οποίο οι συντελεστές του οφείλουν να αυξάνουν συνεχώς την ανταγωνιστικότητα τους – εννοώντας βέβαια τη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, προς όφελος τους.
Για να καταπολεμηθεί ο ελεύθερος ανταγωνισμός, τα ολιγοπώλια κατευθύνουν τα χρήματα τους σε εκείνες τις χώρες, οι κυβερνήσεις των οποίων τους εξασφαλίζουν μονοπωλιακές επενδύσεις – όπως την εξαγορά κοινωφελών επιχειρήσεων (νερό, ηλεκτρισμός) ή προστατευμένων κερδοφόρων (ΟΠΑΠ). Εδώ χρειάζονται προφανώς τη «βοήθεια» της πολιτικής, την οποία εξασφαλίζουν/εξαγοράζουν με διάφορους τρόπους – όπως στις Η.Π.Α., στο γράφημα που ακολουθεί.
Διαδικασία εκλογής προέδρου στις ΗΠΑ
Για παράδειγμα, το 1980 η εκλογή του τότε προέδρου των Η.Π.Α. κόστισε περί τα 300 εκ. $ (χρηματοδότηση προεκλογικής εκστρατείας). Το 2004 κόστισε η εκλογή του κ. Bush σχεδόν 900 εκ. $ – ενώ τέσσερα χρόνια μετά 1,3 δις $. Το κόστος εκτινάχθηκε το 2012 στα 7 δις $ – ένα τεράστιο κυριολεκτικά ποσόν, το οποίο παραμένει ακόμη ανεξιχνίαστο.
Όλα αυτά τεκμηριώνουν στο παράδειγμα των Η.Π.Α., τις οποίες συνήθως ακολουθεί η Ευρώπη ότι, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ελεύθερη επιλογή και μία λειτουργική δημοκρατία – ενώ ό καπιταλισμός αποτελεί πλέον παρελθόν, έχοντας αντικατασταθεί από τα υπερμεγέθη μονοπώλια, τα οποία επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες στην πολιτική και στους Πολίτες, σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη.
Ολοκληρώνοντας, «είναι ηλίου φανερότερο και φωτεινότερο» πλέον το ότι, ζούμε σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, οι οποία έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με αυτήν της Σοβιετικής Ένωσης του παρελθόντος – με σημαντικότερη ίσως διαφορά την κυριαρχία των μονοπωλίων, αντί των κομματικών μηχανισμών.
Η μοναδική δε δυνατότητα των Πολιτών να αντιδράσουν, είναι η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας – αφού ένας ολόκληρος λαός, ο οποίος ψηφίζει μόνος του τους νόμους και ελέγχει την εξουσία, δεν είναι εξαγοράσιμος. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας – ο οποίος δεν βοηθάει καθόλου στη ριζική αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
ΠΗΓΗ http://www.analyst.gr/2014/06/06/9550/
PROJECT ANTISYSTEM 